Een overwinning en een parcoursrecord; op die manier gezien was de Halve Marathon Harderwijk zeker geslaagd gisteren. En toch, het ging best moeizaam. Dat kwam eigenlijk door het parcours en ook door de harde wind die er stond. Op heel veel stukken liep je met wind tegen. En er waren juist weinig stukken dat je echt wind in de rug had. Tel daarbij op dat er veel fietstunnels in het parcours zaten, waardoor je veel steil naar beneden moest en weer steil omhoog, dat het bochtig was en dat ik eigenlijk al vanaf het begin af aan solo liep. Dan zegt het denk ik wel genoeg.
Ik merkte na elf kilometer dat ik vanaf het middenrif wat vast zat en mijn ademhaling niet goed onder controle kreeg, terwijl de eerste tien kilometer echt appeltje eitje ging. Super makkelijk en heerlijk. Daarna werd het zwaarder en heb ik het tempo ook wat laten zakken. Dat tempo heb ik vastgehouden tot de finish. De tweede helft was dan ook wat langzamer dan de eerste helft en dat was vooraf niet de bedoeling. De bedoeling was namelijk dat ik progressief zou lopen.
Van de andere kant; ik liep deze halve marathon als een training en dit was gewoon een goede prikkel. Ik had ook het gevoel dat ik in de tweede helft nog veel harder zou kunnen, maar dat voelde dus anders, doordat ik door mijn middenrif dat vast zat de vermoeidheid in ging en mijn ademhaling niet zo ontspannen was. Ik kreeg daardoor ook wat steken. Als je dan helemaal alleen loopt in de wind, wordt het lastig.
“Ik heb onderweg het nodige meegemaakt. Dat was ook wel weer bijzonder.”
Het verliep verder allemaal wat chaotisch en ik heb onderweg het nodige meegemaakt. Dat was ook wel weer bijzonder. Zo liepen we over heel veel fietspaden, die tijdens de wedstrijd eigenlijk ook nog vrij waren voor fietsverkeer. Ik moest dus ook nog heel goed letten op het verkeer, waardoor ik niet helemaal ontspannen kon lopen. Er viel een vrouw met de fiets en ik denk zelfs dat zij haar been gebroken heeft, want dat been lag heel raar. Daar schrok ik wel echt heel erg van. Toen schudde ik ook mijn hoofd en ik weet nog dat ik zei; mensen mensen, doe even rustig. Dat ze zo in paniek raken als een hardloper eraan komt met een voorfietser en ze niet even gewoon afremmen en dan stoppen.
(Tekst gaat verder onder de foto)
Die paniek was nergens voor nodig en het was ook niet het enige. Zo reed er nog een auto tegen een paaltje aan. Ik weet niet wat die aan het doen was, maar die werd door een verkeersregelaar naar een parkeerplaats verwezen en knalde tegen een paal. Met ook nog kinderen die plots overstaken was ik al met al wel veel om me heen aan het kijken en niet echt intern gefocust. Daardoor kon ik niet zo heel lekker in mijn hoofd ontspannen lopen. Dat heb ik wel gemerkt.
“Ik heb gewoon een mooie tijd gelopen.”
Als je dat soort dingen opsomt, is het niet heel positief voor de organisatie wat ik nu zeg, maar ik denk dat het ook mooie punten zijn om aan te werken. En ik denk dat je als toploper de dingen die je ziet ook moet communiceren met de organisatie, dus dat ga ik ook zeker doen.
Laten we verder ook het positieve niet vergeten! Wat wel lekker was, was dat ik gewoon een mooie tijd heb gelopen. 1.08:55 is gewoon prima met een heel makkelijke eerste elf kilometer, daarna een wat moeizamer deel en het laatste stuk met wind mee ging weer hartstikke makkelijk. Toen kon ik zo weer versnellen naar bijna twintig kilometer per uur, dus dat was super. Buiten dat was de sfeer ontzettend goed en dat maakte het toch extra leuk!
Gert-Jan